abecadło macierzyństwa cz.4

CZYLI CO MI DAŁO MACIERZYŃSTWO? cz.4

Dziś mam dla Was ostatnią część z serii "Abecadło, czyli co mi dało macierzyństwo?". To było ciekawe doświadczenie. Z Waszych komentarzy wynika, że i Wam przypadło do gustu. Pojawiały się stwierdzenia, że to swoista reklama macierzyństwa. Wiecie co? Nie mogę się z tym nie zgodzić. Jeszcze będąc w ciąży, byłam straszona rozmaitymi historiami, mrożącymi krew w żyłach. O niewyobrażalnym bólu, nieprzespanych nocach, problemach z karmieniem, kolkach i wiecznym zmęczeniu. Postanowiłam już wtedy, że ja nikogo w ten sposób nie będę straszyć. Wolę skupić się na pozytywnych stronach, w końcu dziecko to nie chwilowa zachcianka, a zobowiązanie na całe życie, więc po co od początku skupiać się na niedogodnościach? Na to zawsze będzie czas ;)

Jeśli nie widzieliście poprzednich wpisów, zapraszam serdecznie do lektury (cz.1, cz.2, cz.3).

źródło : www.freepic.com

ROZSĄDEK

Jest to najbardziej pożądana rzecz wśród rodziców, szczególnie, gdy na świecie pojawia się pierwszy potomek. Nie powiem, że nie miałam momentów, kiedy ogarnięta paniką miotałam się jak poparzona. Na szczęście to atrybut pierwszych tygodni, przynajmniej w naszym przypadku. Histeria ustąpiła miejsca zdrowemu rozsądkowi. Staramy patrzeć się na wszystko, co dotyczy Heleny, w taki własnie sposób. Nikt nie da mi pewności, czy postępuję z nią dobrze, czy źle. Jedynym miarodajnym czynnikiem, dzięki któremu, nasze działania jako rodziców mogą być w jakiś sposób rozliczane, to zachowanie i samopoczucie Helenki. To jakim jest dzieckiem umacnia mnie w przekonaniu, że radzimy sobie całkiem nieźle i zdroworozsądkowe podejście owocuje.

Edit: Na szczęście nadal utwierdzam się w przekonaniu, że zdroworozsądkowe podejście do dziecka przynosi najlepsze rezultaty. W niczym Heleny nie popędzamy, jej rozwój toczy się własnym tempem. Nie chuchamy, nie dmuchamy, ale reagujemy i zaspokajamy potrzeby :) 

STANOWCZOŚĆ

Ci, którzy mnie znają osobiście, na pewno przyznają, że jestem chyba najmniej stanowczą osobą na tej ziemi. Zmiany zdania następują u mnie z prędkością światła. Szybko też mi mięknie serce, w mgnieniu oka zapominam złe rzeczy oraz konsekwencje, jakie miałam wyciągać wobec niedobrych dla mnie osób. Walczę z tym uparcie. Kosztuje mnie to dużo wysiłku, ale widzę, że stanowczość i konsekwentność są w życiu bardzo potrzebne. Tym bardziej gdy jest się kilkunastotysięcznym dzieckiem, a głównym zajęciem jest testowanie rodziców oraz granic, które stawiają. W takich sytuacjach stanowczość jest wręcz wskazana.

Edit : Staram się, naprawdę się staram, ale szczerze przyznaję, że czasem odpuszczam i po najsłodszym na świecie "proszę" zgadzam się na coś, na co w teorii nie powinnam się zgadzać :)

TEMATYCZNOŚĆ

Z zamiarem założenia bloga nosiłam się już długo. Pomysł gdzieś tak kiełkował, powoli rósł w siłę, jednak ciągle był zbyt ogólny, chaotyczny i niesprecyzowany. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie, o czym powinnam pisać. Życie się zmienia, praca dziś jest, jutro może jej nie być. Zainteresowania, marzenia, a nawet smaki ulegają zmianie. Zadałam sobie pytanie, co jest stałe? Kim będę cały czas, przez całe swoje życie? Otóż zawsze już będę mamą.

Edit: Jak pewnie zdążyliście zauważyć, takiego praktycznego macierzyństwa jest tu nie wiele. Każda z nas ma swój własny sposób na dziecko, a ja nie jestem specjalistą od wychowywania nawet własnego dziecka, a co dopiero cudzych. Dlatego dotykamy tu macierzyństwa, ale bardziej jako roli w życiu kobiety niż jako stricte poradnikowe wskazówki. 

UŚMIECH

Nigdy nie należałam do smutasów, wręcz przeciwnie, jestem odbierana jako pozytywna osoba. Jednak, żeby ten pozytywizm zachować, musiałam mieś powód. Macierzyństwo sprawiło, że powód stał się nieistotny. Uśmiecham się ot tak, bez przyczyny.

Edit: Muszę przyznać, że czasami zwykłe, ludzkie zmęczenie bierze górę i ciężko zmusić się do uśmiechu. Jednak gdy spędzam czas z córką, zawsze jest wesoło i dom rozbrzmiewa wesołym śmiechem. 

WSPARCIE

Jako młoda dziewczynka, nie wyobrażałam sobie, by przy porodzie mógłby być facet. Uważałam to za czynność stricte kobiecą, gdzie mężczyźni nie powinni mieć wstępu. Po latach, gdy zaszłam w ciąże, moje myślenie zupełnie się zmieniło. Na moje szczęście Radek był podobnego zdania. Okazało się, że był mi bardziej potrzebny niż znieczulenie :) Muszę się Wam pochwalić, że chłopina stanął na wysokości zadania, do tego stopnia, że zaczęłam się zastanawiać, czy go nie wypożyczać ;) Na sali mieliśmy masę śmiechu, bo mój Radek raczej do żartownisi należy. Masował mi tez plecy i podawał gaz. W pewnym momencie nie pamiętam niczego, co mówiły do mnie położne. Słyszałam tylko nad uchem głos Radka, który powtarzał wyuczone na szkole rodzenia słowa, bym nie traciła energii na jęczenie i nabierała powietrza "do brzucha" :) Gdyby nie on, nie dałabym rady. Do tej pory, kiedy opowiadamy komuś historię porodu Helenki, używamy stwierdzenia "rodziliśmy". Wtedy wiedziałam już na milion procent, że mogę na niego liczyć w każdej sytuacji.

Edit: Z tego dobrodziejstwa korzystam nadal, choć w zupełnie innym zakresie. Na co dzień to ja spędzam z Helką więcej czasu, jednak kiedy dopada nas choroba to głównie Radek zostaje z nią w domu. Ja ewentualnie, gdy mam taką możliwość, zmieniam go np. przez 2 dni. 

ZAUFANIE

Przede wszystkim ufam teraz bardziej sobie. Jasne, wysłucham jakiś tam rad, przemielę je trochę w głowie, ale mimo wszystko wypuszczę tym samym uchem, którym je wpuściłam. Wiadomo, że też się dopiero macierzyństwa uczę, zapewne na nie jednym, czy dwóch błędach. Najważniejsze, że te błędy są moje, jak i dziecko. Tylko od podejścia mojego i Radka zależy jak ono zostanie "ulepione". Dlatego staram się słuchać swojego wewnętrznego głosu, który z początku był tylko nieśmiałym szeptem, lecz po czasie, z każdym nowym dniem, przybiera na sile. Według mnie jest to niezwykle ważne, by żyć z nim z zgodzie, z nie bezsensownie się przekrzykiwać :)

Edit: Od tamtego czasu miałam kilka wątpliwości. Ostatnio na tapecie jest temat nocnika i nie powiem - komentarze typu "do szkoły pójdzie z pieluchą" trochę bolą, ale staram się tym nie przejmować. Nie zamierzam stresować córki czymś na co najwidoczniej nie jest jeszcze gotowa. Bywają dni, że z chęcią korzysta z nocnika, a są i takie kiedy płacze na jego widok. Nie mam zamiaru jej do niczego zmuszać i niczego przyspieszać. 

Mam nadzieję, że i ta część przypadła Wam do gustu. Każdy komentarz będzie dla mnie miłym sygnałem :)

Buziaki!

J.

Miłego dnia!