czy warto rodzić we dwoje

CZYLI FACET NA PORODÓWCE

Rozmyślając o tym, jak ująć sens dzisiejszego wpisu w jakieś konkretne słowa, musiałam odpowiedzieć sobie na pytanie, gdzie są granice prywatności, intymności i kobiecości? Kto je właściwie ustala i skąd się bierze ich ruchomość. To, co jeszcze pięćdziesiąt lat temu , ba nawet dwadzieścia, było domeną jedynie płci pięknej, a męska część społeczeństwa nie ingerowała w te sfery życia kobiet, teraz jest dostępne również dla facetów. To, co budziło zaskoczenie, dziś jest praktycznie na porządku dziennym. O czym mowa? Czy już wiecie?

MĘŻCZYZNA PRZY PORODZIE

Nasze babki pewnie już na samo hasło złapałyby się za głowę i wołały "ola Boga". Kto to wymyślił, by chłopa dopuszczać do takich babskich spraw. Jakby jego udział w stworzeniu nowego człowieka został zamknięty w momencie zapłodnienia. A przecież tak nie jest. Teraz mężczyźni czynnie uczestniczą w ciążach swoich partnerek. Współodczuwają i bywa, że martwią się bardziej niż niejedna ciężarna. Bywa nawet, że dzielą wraz z nimi dodatkowe kilogramy i ciążowe dolegliwości.  Czy jest to dostateczny powód by mogli uczestniczyć w tak ważnym wydarzeniu jakim jest pojawienie się potomka na świecie?

TO WASZ WYBÓR

Tak naprawdę rozstrzygnięcie kwestii, czy facet powinien być przy porodzie, czy też nie, należy zacząć od odpowiedzi na pytanie: "czego oboje chcecie"? Decyzja jest tylko i wyłącznie Wasza. Nie warto oglądać się na opinie innych, tym bardziej w tak delikatnych kwestiach. To Wasz moment, Wasze życie i Wasze dziecko. Najważniejsze jednak, to aby da decyzja była dobrze przemyślana i podjęta wspólnie, bo liczy się nie tylko komfort mamy, ale też taty. 

TATA TEŻ MA GŁOS

Skoro już przy tacie jesteśmy ... Absolutnie czynem zabronionym jest przymuszanie go do uczestnictwa w tym wydarzeniu. Jeśli nie czuje się na siłach, nie ma co go na siłę ciągnąć. To musi być jego inicjatywa, ponieważ poród jest tak stresującym wydarzeniem, że mężczyzna wręcz musi być na niego odpowiednio przygotowany. Podczas porodu ma do wykonania bardzo ważne zadanie. Musi wspierać swoją partnerkę, dodawać jej otuchy i siły. Aby to zrobić, przede wszystkim musi wiedzieć jak. Rodząca kobieta ma w głowie wystarczająco dużo zmartwień, obaw i strachu, by zastanawiać się jeszcze czy jej facet da radę. Dlatego tak ważne jest by tata był w pełni świadomie podjął decyzje o uczestnictwie z porodzie.  

JAK BYŁO U NAS

Jeszcze kilka dobrych lat temu nawet przez myśl by mi nie przeszło, żeby rodzić przy swoim facecie. Wydawało mi się to dość krępujące, zbyt intymne i nieco upokarzające. W pierwszych tygodniach ciąży nie czułam jeszcze strachu. Temat więc nie był jakoś szczególnie poruszany. R. nie przejawiał chęci uczestnictwa w porodzie, a ja to szanowałam. Gdy mój brzuch stawał się coraz większy, a wizja porodu coraz bardziej namacalna, stało się jasne, że nie chce rodzić sama. Rozważałam prywatną położną, bo R. był dalej niezdecydowany, choć już niekiedy zaczął coś tam przebąkiwać. Im bliżej rozwiązania tym jego postawa zaczęła być bardziej aktywna. Stanęło na tym, że przy porodzie będzie. Z mojej strony warunek był jeden. Ma nie zaglądać w strategiczne miejsce w momencie wychodzenia dziecka. Przy porodzie spisał się znakomicie. W początkowej fazie po prostu ze mną siedział, zagadywał, opowiadał zabawne historie (podobno śmiech bardzo dobrze wpływa na rozwinięcie akcji porodowej). Później pomógł mi się wykąpać i przebrać, co przy silnych skurczach wcale nie było proste. Masował mi plecy, podawał gaz i wodę. W niektórych momentach skakał koło mnie tak szybko i zwinnie, że położne były w ogóle niepotrzebne :) Koleżanki z porodówki nawet żartowały, że mogę go wypożyczać na porody i zbić fortunę :) 

Jego starania były bardzo ważne, lecz bez nich też jakoś bym dała radę - jak miliony kobiet przede mną. Dopiero w ostatniej fazie porodu okazało się jak jego obecność była istotna. W pewnym momencie, gdy zmęczenie pomieszane ze strachem i bólem brało górę, poczułam, że jestem wyłączona, a otoczenie jakoś samo się kręci. W tamtej chwili słyszałam tylko głos R., który dzielnie powtarzał to, czego się nauczył na szkole rodzenia. Dzięki temu nie traciłam za dużo energii na wydawanie zbędnych dźwięków czy odpowiednio nabierałam powietrza.

Po czasie, kiedy emocje związane z porodem nieco zblakły, a wspomnienie niesamowitego wysiłku zostało trochę zatarte, gdy pojawiał się temat porodu, R. dumnie opowiadał znajomym jak to "rodziliśmy". Do tej pory żartujemy, że kolejny poród może odbierać sam :)

Mimo początkowego strachu, R. uważa, że to była jego najlepsza decyzja. Po przyjściu Helenki na świat, gdy przy mnie wykonywano jeszcze rozmaite zabiegi, on ją mógł tulić, bujać i chłonąć jej obecność. Momentami nie mógł ukryć wzruszenia. Nie mogło zabraknąć w momencie jej pierwszego samodzielnego oddechu, pierwszego płaczu czy pierwszego wdechu naszego zapachu.


NA KONIEC

A teraz na serio. Uważam, że podczas porodu kobiecie jest potrzebne wsparcie. Jeśli oboje są zgodni, że powinna je dostać od ojca swojego dziecka - świetnie. Jeśli nie, myślę, że warto pomyśleć o innej bliskiej osobie, która mogłaby nas potrzymać za rękę w tym bardzo ważnym i zarazem trudnym momencie. Szczególnie, gdy zdarza się nam rodzić po raz pierwszy. Strach, stres i wszelkie możliwe obawy mieszają się z niesamowitym szczęściem, oczekiwaniem i radością. Jest to bardzo złożony koktajl z emocji, który łatwiej jest przełknąć we dwoje :).


Jakie jest Wasze zdanie na ten temat. Czy w momencie porodu towarzyszył Wam ktoś bliski? Jeśli nie mąż czy facet, to może mama, siostra, przyjaciółka? Podzielcie się swoją historia w komentarzach :)

Miłego dnia!

J. 

Jeśli spodobał Wam się tekst, będzie mi bardzo miło, jeśli zostawicie po sobie ślad w postaci komentarza lub podarujecie mu kolejne życie i udostępnicie.